Special Hunhan
เซฮุนนอนอยู่บนเตียงไปไหนไม่ได้ เนื่องด้วยจากพิษไข้ที่สะสมมาหลายวัน
เป็นเพราะเขาที่โหมงานหนักมากเกินไป จนเป็นไข้หนักทำให้ไม่สามารถลุกไปทำงานได้...
ลู่หานตื่นตั้งแต่ตอนเช้า
ป้อนข้าวเช้า ป้อนยาให้เรียบร้อยก่อนจะไปเรียน แต่ก็ยังหันกลับมาย้ำเขาอีก...
‘ป๊าต้องนอนพักผ่อนเยอะๆนะฮะ
ห้ามไปนั่งทำงานเด็ดขาด ถ้าลู่รู้ว่าป๊าแอบลุกขึ้นไปทำงาน ลู่จะไม่คุยกับป๊า ไม่ทำเรื่องอย่างว่า
จนกว่าป๊าจะหายเป็นหวัดเลย เข้าใจที่ลู่บอกนะฮะ ลู่ไปเรียนแล้วนะฮะ หายไวๆนะฮะ’
เซฮุนจำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย
เขาอยากจะหยิบงานขึ้นมาอ่าน ขึ้นมาดูสักนิดก็ยังดี แต่เมื่อโดนห้ามแล้ว
ก็ไม่อยากจะขัดคำสั่งหรอก...
...กลัวจะไม่ได้ทำเรื่องนั้นอ่ะ...
ผู้ชายมันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้...
โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อ
โอ เซฮุน...
ตาเริ่มปรือลงเล็กน้อย
เพราะยาที่ได้กินเข้าไปในช่วงของมื้อเที่ยงที่เขาเพิ่งกินมันเสร็จไปเมื่อกี้นี้...
ฤทธิ์ยาคงแรงมาก
เพราะ ตอนนี้เซฮุนได้หลับไปแล้วเรียบร้อย...
เซฮุนกำลังเดินออกมาจากห้องของเขา
มือหนาจับลูกบิดไปทางซ้ายแล้วดึงประตูเข้าหาตัว
ขายาวกำลังจะก้าวกลับต้องชะงักลง...
ลู่หานยินอยู่ตรงหน้าประตู
ร่างเล็กแทรกตัวเข้ามาในห้อง กดผลักประตูให้ปิดลงและยังกดล็อคประตูห้องเอาไว้อีกด้วย
เซฮุนยืนมองดูคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ...
“เสี่ยวลู่จะทำอะไรครับ?”
เสียงทุ้มถามคนที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่
“อยากให้ป๊ากอด
ป๊ารักฮะ” ลู่หานโผเข้าหาอกอุ่นๆทันที “ป๊าไม่ยอมทำจนตอนนี้ก็หนึ่งอาทิตย์แล้วนะฮะ”
นิ้วเรียวสวยของลู่หานไล่ไปตามอกแกร่งของเซฮุนเบาๆ
ช้อนตาขึ้นสบเข้ากับดวงตาคม กระพริบตาปริบๆถี่ๆให้คนตรงหน้าใจอ่อน...
“ตะ...
แต่ป๊าต้องไปทำงานนะครับเสี่ยวลู่” เซฮุนจับมือที่ซุกซนเอาไว้
เอ่ยออกมาพยายามไม่ให้เสียงสั่น
“ป๊าอ่า~
ป๊าไม่คิดถึงลู่หรอฮะ ลู่คิดถึงป๊ามากๆเลยนะฮะ” ลู่หานดันตัวไปข้างหน้าเผยให้เห็นอกขาวเนียนที่กระดุมเม็ดนั่นถูกปลด
“โอเค
ป๊าก็เริ่มแล้วเหมือนกัน...”
สิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงกำลังพองตัวขึ้นจนปวดหนึบไปหมดทำเอาเซฮุนถึงกับทนไม่ไหวยอมทิ้งงานที่เขากำลังจำไป
ลู่หานดันเซฮุนชิดติดกำแพง
แต่กลับต้องโดนพลิกคืน เพราะตอนนี้ลู่หานชิดกำแพง
แล้วเซฮุนก็กำลังซุกไปมาอยู่บริเวณที่คอขาวเนียน...
“อืม~”
เสียงใสครางในลำคอ ก่อนที่จะโดนปิดปากด้วยปากของฝ่ายด้านบน
ริมฝีปากทั้งสองที่บดเบียดกันอย่างเร่าร้อนทำเอาขนในกายลุกซู่ขึ้นมา
เครื่องปรับอากาศในห้องที่เปิดเอาไว้เหมือนกับอยู่ที่ขั้วโลกเหนือกลับร้อนระอุอย่างกับอยู่ที่เมืองไทย...
“อ๊ะ!!”
ลู่หานร้องเสียงหลงออกมาเมื่อรู้สึกถึงแรงขบกัดที่บริเวณต้นคอ
ใบหน้าสวยแหงนขึ้นมองเพดาน
ปากเล็กอ้าออกกว้างระบายเสียงออกมาเพื่อระบายความรู้สึกที่กำลังทำให้เขาอยากในเรื่อง
Sex...
มือหนาขยับไปมาอยู่ที่แผ่นหลังเนียนแต่ยังมีเสื้อผ้าที่ยังไม่ถูกถอดออกไปไหน
เป็นปราการชั้นดีที่ยังคงคอยปกป้องร่างกายอันแสนสวยนี้เอาไว้
มือหนาเลื่อนลงมาที่ชายเสื้อก่อนจะสอดมือเข้าไปทางด้านหลัง
ลูบไล้แผ่นหลังบางเนียนสวยอย่างหลงใหล...
ริมฝีปากหยักทาบลงบนริมฝีปากเล็ก
ดูดกลืนความหวานลงคอไปเสียเกือบหมด กลืนกินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอเสียที
ทำเอาลู่หานหายใจเกือบไม่ทัน เซฮุนผละออกมาเพียงชั่วครู่แล้วทาบทับลงไปใหม่
เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กของคนตรงหน้าเอาไว้เหมือนกับเยลลี่สีสด...
มือหนาอีกข้างเลื่อนลงมาขยำที่สะโพกมน
ก่อนจะสาละวนอยู่กับการบีบเค้นอย่างมันส์มือ...
“ถ้าลุกไปไหนไม่ได้
ก็อย่าว่ากันนะ” เสียงทุ้มกระซิบที่ใบหูเล็ก
เรียกเอาสีแดงมาแต่งแต้มบริเวณใบหน้าสวย
เซฮุนโอบอุ้มลู่หานเอาไว้พาเดินเข้าไปในห้อง
แล้ววางร่างเล็กลงบนเตียง ก่อนจะกระโจนเข้าหาใส่อย่างเสือที่หิวกระหาย...
มือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตรงหน้าออกให้พ้นทางจนหมด
ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นเสื้อผ้าของตน
แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อมือเล็กกลับหยิบยื่นความช่วยเหลือ
โดยที่ลู่หานเป็นฝ่ายถอดเสื้อผ้าให้กับเซฮุน ซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธบริการแบบนี้อยู่แล้ว...
หลังจากที่ทั้งสองเปลือยหมดแล้ว
เซฮุนก็ดันลู่หานให้นอนราบไปกับเตียง ยกขาเรียวให้พาดลงบนไหล่
ก่อนจะกดกายเข้าไปที่ช่องทางสีสด...
“อืม~
เบาๆก่อนฮะ ละ... ลู่เจ็บ”
เซฮุนทำตามที่ลู่หานบอก
แต่ก็ยังเข้าไปได้ไม่หมดเลยในทีเดียวเขาก็จัดการกระแทกเข้าไปทีเดียวจนมิด...
“จะ...
จุกนะ” เสียงใสขาดห้วงเพราะแรงกระแทกของเซฮุนที่ทำเอาจุกกันไปเลยทีเดียว
“ไม่ว่ากี่ครั้ง...
อืม~ เสี่ยวลู่ก็ตอดแรงดีจังนะ”
เซฮุนก้มลงไปกระซิบเรียกสายตาเหวี่ยงกลับมาได้เป็นอย่างดี
...คนอะไรพูดได้ไม่อายปาก...
“อ๊ะ!!” เมื่อเซฮุนเริ่มขยับออกแล้วกระแทกเข้า
ก็ทำเอาลู่หานจุกทุกครั้งไป
สวบๆๆ
แรงกระแทกยังคงดำเนินต่อไปกี่ครั้งไม่รู้จบ
มีหลายกระบวนท่าทางที่ทำให้ทั้งสองคนมีความสุข รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้...
พรึ่บ~
เซฮุนสะดุ้งสุดตัว
ตื่นขึ้นมาจากฝันทันที แล้วหัวเราะให้กับตนเองเบาๆ
ก่อนจะก้มมองที่ส่วนล่างก็ต้องเบิกตากว้างขึ้น เมื่อมีรอยน้ำปรากฏขึ้น ร่างสูงกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอนทันที
รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป...
...แค่ฝันก็แตกแล้ว...
อย่างนี้เค้าเรียกว่าฝันเปียกใช่มั้ย?...
บ่งบอกได้เลยว่าเซฮุนไม่ได้กาม...
แต่แม่งโคตรกาม!!...
.
.
.
ลู่หานเดินขึ้นมาบนห้องทันทีด้วยความเป็นห่วงว่าเซฮุนยังไม่หายป่วย...
ขาเล็กเดินเข้ามาในห้องแต่ก็ไม่พบกับเซฮุน
ก่อนจะเบนความสนใจไปที่เตียงเพราะได้ยินเสียงน้ำกระทบในห้องน้ำ
ลู่หานก้าวเข้าไปใกล้กับเตียงนอนมากขึ้น
ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นรอยน้ำที่อยู่บนเตียง...
“เฮ้ย!! เสี่ยวลู่....” เซฮุนที่เปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามือหนึ่งจับผ้าห่มแล้วกำลังให้ความสนใจที่นอนบนเตียง
“ทำไมมีรอยน้ำอยู่บนเตียงล่ะฮะ”
ลู่หานเอ่ยถามเซฮุนอย่างจับผิด
“กะ...
ก็พอดีเมื่อกี้เข้าห้องน้ำแล้วผ้ามันเปียกพอนั่งลงแล้วที่นอนมันก็เลยเปียกไปด้วยไงครับ”
“หรอฮะ...
แล้วทำไมป๊าไม่ใสกางเกงล่ะฮะ นุ่งผ้าแทนทำไม?”
“พอดีว่าเข้าห้องน้ำแล้วมันเปียก
ใส่จนไม่ได้ พอดีกับที่เสี่ยวลู่กลับมาไง เลยยังไม่ทันได้เปลี่ยน”
เซฮุนเรียบเรียงประโยคไม่ค่อยถูกทำให้พูดออกมาก็สร้างความมึนงงแก่ลู่หาน
ลู่หานเดินเข้ามาประชิดตัวเซฮุนก่อนจะเขย่งตัวขึ้นวางหลังมือลงบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย...
เซฮุนมาดูการกระทำที่เป็นห่วงเป็นใยของลู่หาน
ก่อนจะรับรู้ได้ถึงสิ่งที่กำลังขยายตัวขึ้น ทำให้ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำทันที
ท่ามกลางสายตามึนงงของลู่หาน...
เซฮุนช่างเป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกเสียจริง...
.
เซฮุนก็ยังไม่หายจากการเป็นหวัดสักที
ทำให้ไม่สามารถแตะต้องตัวลู่หานได้เลยแม้แต่น้อย
แค่จับมือก็แทบจะโดนสายตากลมโตเหวี่ยงใส่อยู่แล้ว...
“เห็นมั้ยลู่บอกให้นอนพักผ่อน
ไม่ต้องคิดมากเรื่องงานหรอกฮะ แป๊บเดียวก็หาย แต่นี่ 1
อาทิตย์แล้วป๊ายังไม่หายสักที แสดงว่าไม่ได้ทำตามที่ลู่บอก ใช่มั้ยฮะ?”
เซฮุนอยากจะเถียงอออกไปเสียจริงว่าเขาไม่ได้เครียดเรื่องงานเลยแม้แต่น้อย
แต่ที่เครียดน่ะเพราะว่านอนกลางวันทีไรในช่วงนี้ ฝันเปียกทุกทีน่ะสิ...
เป็นเพราะลู่หานคนเดียวที่ทำให้เซฮุนกามได้ถึงเพียงนี้...
กลับไปคอมเมนต์ด้วยนะคะ คลิก
